تاثیر یکدوره فعالیت استقامتی 12 هفته ای بر سطوح گرلین پلاسمایی، انرژی کبد و برخی هورمون های موش¬های صحرایی

زمینه و هدف:گرلین پپتیدی اشتها آور است که در تعادل انرژی بدن نقش دارد. هدف تحقیق حاضر بررسی تاثیر 12هفته تمرین استقامتی بر سطوح گرلین پلاسما، سطوح انرژی کبد (atp و گلیکوژن) و هورمون های رشد، انسولین و کورتیزول در موش های صحرایی نژاد ویستار است. مواد و روش ها:چهارده موش صحرایی نر به طور تصادفی به دو گروه مساوی تقسیم شدند. موش های صحرایی گروه تجربی به مدت 12 هفته، در هر هفته 5 روز و هر روز به مدت 60 دقیقه با سرعت 25 متر در دقیقه روی نوارگردان دویدند. سپس 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین موش ها در شرایط غیر ناشتا بی هوش و از پلاسما و کبد آنها نمونه گیری انجام شد. غلظت گرلین با استفاده از کیت مخصوص و به روش الایزا، غلظت atp به روش بیولومینسانس و غلظت گلیکوژن به روش آنزیمی گلوکز اکسیداز اندازه گیری گردید. یافته ها:آزمون t مستقل نشان داد که مقدار atp و گلیکوژن کبد و نیز هورمون رشد گروه تجربی بالاتربود (05/0>p). همچنین سطوح گرلین پلاسمایی در گروه تجربی کمتر از گروه کنترل بود (05/0>p). بحث و نتیجه گیری: یافته ها نشان داد که تمرین استقامتی می تواند با افزایش سطوح انرژی کبد، باعث کاهش گرلین پلاسمایی شود. به نظر می­رسد که ورزش می­تواند از طریق بهبود سطح انرژی بر اشتها و مقدار گرلین موثر باشد.